STILSTAAN BIJ VOELEN

Als ik iemand begeleid, dan luister ik naar wat hij/zij vertelt. Maar meer nog luister ik naar wat er niet gezegd wordt; wat komt er via lichaamstaal tot uitdrukking, de lichaamshouding, de klank van de stem, de (on-)beweeglijkheid in het lijf…

Door de vragen die ik stel worden mijn cliënten vaak plotseling geraakt op gevoelsniveau: een ontroering, verdriet, boosheid, angst. De neiging om snel door te praten kan dan groot zijn. Ik vraag dan om even te wachten: “Waar voel je dit nu in je lichaam? Adem er eens zachtjes naar toe.” Vervolgens kan dat gevoel als het ware met de interne scanner van de aandacht worden onderzocht; hoe groot voelt het eigenlijk? Waar is het precies voelbaar? Is het duidelijk begrensd of is de gevoelde vorm vaag? Heeft het misschien een kleur? Een bepaalde vorm? Voelt het als steen, glas, ijzer, vloeibaar, vast? Beweegt het? En wat gebeurt er als je daar je aandacht helemaal bij kan houden en blijft observeren? Verandert het dan?

Op deze manier in jezelf kijken of ‘focussen’ vraagt om een observerende aandacht. Daar precieze woorden aan te geven helpt je om jezelf van binnenuit te openen voor de vaak onbewuste en onderdrukte gevoelens die we met ons meedragen.

Kwetsbaarheid versus kracht
Veel mensen denken dat gevoelens toelaten ze kwetsbaar of zwak maakt. Maar het is juist heel krachtig. Het vraagt om overgave en vertrouwen om je gevoelens aanwezig te laten zijn en er ruimte aan te geven. Als je dat proces in kunt gaan verbind je je met een waarachtige plek in jezelf.

Het is ook op een bepaalde manier intiem om zo diep in jezelf te kijken en dat kan een spannend gebied zijn. Intimiteit is een open veld waarbinnen kracht en kwetsbaarheid naast en met elkaar leven. Jezelf openen en laten zien aan de ander vraagt om commitment aan je eigen proces en moed om aan te kijken wat er is.

Wat gebeurt er dan wanneer je meer gaat voelen?
In mijn sessies ervaren mensen keer op keer dat ze ‘opengaan’ wanneer ze zichzelf in het moment kunnen toestaan om dieper te gaan voelen. Door het innerlijke werk kan je blik weer helder worden, je levensenergie weer gaan stromen en kan zelfs dat wat vast zat in je lichaam weer verzachten of blijvend ontspannen.

Dat noem ik heel worden: al die delen in jezelf die zo zorgvuldig toegedekt waren volledig toelaten, erkennen en ruimte geven. Je gevoelens zijn geen moeras en ook niet levensbedreigend (al kan dat wel zo voelen voor het bange of gekwetste kind in jou). Je hebt alleen maar jouw unieke wijze om pijn te vermijden ontwikkeld omdat je ooit als klein kind hebt ‘besloten’ dat je wat je echt voelde maar beter niet kon laten zien.